“Ja maar, op den duur ben ik nog de slechte?!” Geen zin die treffender aantoont dat er van echt schuldinzicht geen sprake is bij Luc Schmitz (31), nadat de gerechtspsychiater hem vraagt of hij beseft dat hij zijn zoontjes hun moeder ontnomen heeft. Met liefst 23 messteken heeft hij zijn ex Isabel De Kort (28) in 2006 om het leven gebracht. Omdat ze geen seks wou. Omdat ze ‘van hem was’. De jury is het er roerend over eens: die man mag nooit meer buiten komen. Al doet hij dat enkele jaren later wel nog, via de krant. Maar niet in de rubriek die je zou verwachten. [naar artikel]

“Ik heb liever dat je niet meer langskomt, want de mensen beginnen te roddelen.” Het zijn in 2008 de laatste woorden van weduwe Virginie Billen (77) uit Waterschei. Serge Toscal (51), de man tegen wie ze het heeft, volgt haar naar de keuken en takelt haar gruwelijk toe met een bot zakmesje. “Omdat hij het verlies van zijn eigen moeder niet verwerkt kreeg”, probeert zijn advocaat. “Omdat ik stemmen hoorde in mijn hoofd”, probeert hij zelf. Maar dan moet hij nog uitgelegd krijgen waarom hij heel specifiek ook haar pink probeerde afsnijden. [naar artikel]

De ebola-epidemie in Guinee breidt zich uit, en dat is verontrustend. Hulpverlener Tommaso Santo vloog samen met drie collega's van AZG België naar hoofdstad Conakry. 'Het is onvoorspelbaar hoe de epidemie zal evolueren', zei hij een uur voor zijn vertrek. [naar artikel]

Meer dan 200 messteken. De wetsdokter die het lichaam van de vermoorde Veronique Nobus (36) moest onderzoeken wist niet wat hij zag. En zowat iedereen die ook maar een beetje bij het dossier betrokken is, is duidelijk: nog nooit meegemaakt. De gruwel waarmee haar ex-vriend Jürgen M. (41) haar om het leven bracht ís dan ook ongezien. Wellicht telde nooit eerder een autopsieverslag in ons land zo’n hoog aantal messteken. “Zo’n dader blijft gewoon steken. Tot de razernij als het ware uitgeraasd is”, zegt gerechtspsychiater Rudy Verelst. [naar artikel]

“Ik word gefolterd. Ik lijd pijn. Hij gaat me vermoorden." Het zijn de laatste gekende woorden van Teslime, voor haar man Osman Calli (65) haar in 2004 met een kogelregen om het leven brengt en haar lichaam in brand steekt. Naast haar ondergaat Calli’s bloedeigen zus, die zwanger is, dezelfde razernij. Daarop rijdt hij van Gent naar Aalst, met een verse lading kogels in zijn wapen. Want er moeten die nacht nog doden vallen, en dat zal opnieuw met dezelfde, ontstuitbare woede zijn. Een reconstructie van de ‘nacht van de waanzin’. [naar artikel]

“Het is hier met Yves van Erika. Wil je haar even spreken? Oei, te laat. Ze is dood.” Het telefoontje van Yves Cuypers (57) naar de minnaar van zijn vrouw maakt in 2011 duidelijk hoe zwaar zijn stoppen door zijn geslagen. Want hij liegt niet: Erika, die hem meermaals bedroog, ligt dood in haar wagen. ‘Onweerstaanbare drang’ ziet de rechter er niet in, maar hij heeft wel bemoedigende woorden: “U kunt na uw straf uw plaats in de samenleving weer innemen.” Hij heeft het bij het verkeerde eind. Ontzettend bij het verkeerde eind. [naar artikel]

Een enorme knal, gevolgd door een felle brand in een oude fermette: bijna twintig jaar geleden wordt het anders zo rustige Heikruis, in Vlaams-Brabant, brutaal wakker geschud. Maar pas echt brutaal wordt het wanneer tussen het puin de lichamen van Christian Malot (59) en zijn vrouw Andrée Vanden Bossche (61) gevonden worden. En dan komt de totale shock: het verleden van de teruggetrokken Malot. En hoe dat een doorslaggevende rol gaat spelen in het assisenproces van de twee jonge daders. [naar artikel]

Maandagochtend, 18 oktober 2004. In haar huurhuisje in de Joseph Michelstraat in Halle treffen collega’s het lichaam van Sylvie Van Eeckhoudt (26) aan in een plas bloed. De geliefde jongedame is misbruikt en dodelijk toegetakeld met een mes. Verdachten worden genoemd, maar niet gevonden. Tot de speurders het over een behoorlijk revolutionaire boeg gooien, en de mama van Sylvie dan toch antwoorden krijgt. Maar wat volgt, kost uiteindelijk ook haar het leven. [naar artikel]

Op haar 27ste heeft Eleanore De Strijcker al aardig wat ‘pech’ gekend op relationeel vlak. Haar eerste man is gewelddadig, en de 25-jarige Babur Yoldash die ze vervolgens in huis neemt, een wolf in schaapsvel. Een man die haar bedriegt, en het vervolgens niet kan hebben dat zij iemand nieuw leerde kennen. Een man die zichzelf altijd een slachtoffer vindt. Een man die als een beest tekeergaat en de twee dochtertjes van Eleanore een trauma voor het leven bezorgd. “Om haar daarna een tweede keer af te slachten tijdens zijn proces.” [naar artikel]

Een passionele moord? Een betrapte inbreker? Of wist ze te veel? Wat het ook was, de man die Ingrid Caeckaert (26) in 1991 om het leven bracht, ging als een razende tekeer. En intussen weet hij al goed 33 jaar uit de handen van Justitie te blijven. “Waarom moest ze dood, en waarom op die manier?”: vragen die intussen ook al 33 jaar branden bij haar ouders. Al kregen zij onlangs nieuwe hoop op een doorbraak. “Laat die er alsjeblief komen, voor we heengaan.” [naar artikel]