Toen de regering eind vorig jaar over haar eigen veters struikelde, kon je twee zaken met een zekere stelligheid beweren. Eén: de vijf maanden die nog restten tot de geplande verkiezingen van 26 mei waren bijzonder kort om nog eens met extra, vervroegde verkiezingen te onderbreken. En twee: die vijf maanden waren tegelijk bijzonder lang om met het ‘Absolute Niets’ te vullen. Al snel groeide een consensus om creatief om te springen met het concept “lopende zaken” en vervroegde verkiezingen te vermijden. Twee maanden later blijken we inderdaad terechtgekomen in slepende en slopende zaken. Het valt nog altijd te begrijpen waarom dit pad gekozen is, maar een fraai schouwspel is het niet. [naar artikel]
“Ik ben klaar om mijn verantwoordelijkheid op te nemen.” Als het Belgische premierschap een motto zou hebben, dan zou het vermoedelijk die zin zijn. In de manier waarop eerste ministers altijd maar weer hun verantwoordelijkheid nemen, schuilen zowel bombast als opoffering, grandeur en fatalisme. Ze zeggen het zoals soldaten die naar het front vertrekken: nu blinken de laarzen nog, maar de modder ligt al te wachten. [naar artikel]
Voor de partijen was het de eerste confrontatie met de kiezer in vier jaar en een campagne lang leken ze in een strijd op leven en dood verwikkeld. Maar de kiezer liet zich niet zomaar meeslepen door nationale trends. De burgemeesters hebben er op veel plaatsen hun verkiezing in hun gemeente van gemaakt. En als ze geen socialisten waren, zijn ze daar doorgaans ook voor beloond. Vier lessen uit een verkiezingsdag waarbij de verrassing was dat er veel bij het oude bleef. [naar artikel]
De laatste dag van het ministerschap van Joke Schauvliege begon met de boude stelling dat ze niet het gevoel had gelogen te hebben. Ze had zich gewoon “vergaloppeerd”. Er volgde een hele dag damage control, omdat ze wel degelijk gelogen had. En ’s avonds nam ze ontslag, omdat ze dus gelogen had. Alleen werd de aandacht daarvan afgeleid door het sms-bombardement aan het adres van de minister, dat zowel voor de tranen bij het ontslag als voor het eerder vermelde vergalopperen verantwoordelijk zou zijn. [naar artikel]
Hier staan we weer. Eén jaar na de verkiezingen. Eén jaar zonder volwaardige regering. En dat is zuinig gerekend, want zes maanden eerder was de Zweedse regering al in lopende zaken gesukkeld. Verklaringen hebben de politieke partijen te over, maar een goede uitleg is er al lang niet meer. Eén jaar later en trop is al lang te veel. De excuses zijn op. [naar artikel]
Gezegd is gezegd. Elke week fileert Liesbeth Van Impe een opvallende uitspraak uit het nieuws van de afgelopen week. Vandaag: “Het is nooit mijn bedoeling geweest om vrouwen te intimideren” (Jan Fabre, 13 september). [naar artikel]
Wat hebben we weer goed gelachen. In het Gentse lijsttrekkersdebat van De Morgen probeerde Anneleen Van Bossuyt (N-VA) haar voorstel om op lange termijn de trams uit het straatbeeld te schrappen, te verkopen met een wel heel persoonlijke anekdote. Het kwam recht uit een adviesboekje van politieke communicatie-experts: “Maak het persoonlijk, dat verstaan de mensen beter.” Wat die experts er niet bij vertellen, is dat dergelijke trucjes heel vaak ook gewoon niet werken. Het is in elk geval een advies dat met een paar waarschuwingen zou mogen komen, sinds Sarah Palin de VS ervan probeerde te overtuigen dat ze wel degelijk iets afweet van internationale politiek omdat ze Rusland kan zien liggen vanuit haar keukenraam in Alaska. [naar artikel]
Elke zaterdag fileert hoofdredacteur Liesbeth Van Impe een opvallende uitspraak uit het nieuws van de afgelopen week. Vandaag: “Dat ik België nu met Libanon aan het vergelijken ben, dat is toch echt van de ratten besnuffeld” (NOS-correspondent Sander van Hoorn, 'Nieuwe Feiten', 28 september). [naar artikel]
Alle stembureaus zijn gesloten, het tellen van de stemmen is volop aan de gang. Onze hoofdredacteur Liesbeth Van Impe geeft op basis van de eerste resultaten een eerste analyse van de verkiezingen. Volg het hier live vanaf 17 uur! [naar artikel]
Het is een ongeschreven wet in de politiek dat wie van zijn paard dondert, vroeg of laat terug in het pluche moet klimmen. Het interview over hoe het voelde om ontslag te nemen, is daar een vast onderdeel van. Bij voorkeur op een moment dat iedereen vergeten is hoe het precies fout is gelopen, zodat een vaag mea culpa en veel emo volstaan om “de pagina om te draaien”. [naar artikel]
© 2016 - 2023. DeKrantenkoppen.be - Disclaimer. Privacy Policy.